Αναδημοσιεύουμε ένα ενδιαφέρον άρθρο για την ενότητα των αντιμνημονιακών δυνάμεων του σχολιογράφου με τα αρχικά Ν. Τ. από την ιστοσελίδα «Ο Δρόμος της Αριστεράς», που θεωρούμε ότι είναι χρήσιμο για τη σχετική συζήτηση, η οποία δυστυχώς βρίσκεται στην πραγματικότητα σε αδιέξοδο. Πολλές δηλώσεις, εξαγγελίες, μεγαλοστομίες και συζητήσεις επι συζητήσεων και τίποτα το ουσιαστικό, με το ευρωκαθεστώς να συνεχίζει να μαστιγώνει και να εξαϋλώνει την πατρίδα. Τελικά η ελληνική αριστερά φαίνεται πως όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση συνηθίζει να αυτομαστιγώνεται και να διασπά το άτομο και όταν έρχεται στην εξουσία να μετατρέπεται σε δεξιά. Όσον μας αφορά το θέμα το ξαναλέμε. Οι θέσεις είναι καθαρές και κρυστάλινες, με ολοκληρωμένη, μελετημένη,σοβαρή πρόγραμματική πρόταση για τη σωτηρία της χώρας, με εργαλείο τη συντεταγμένη μετάβαση στο εθνικό μας νόμισμα και με πρόταγμα τη δημοκρατία και την πατρίδα. Και μακρυά απο εμάς τα αρχηγιλίκια και τα φλέρτ για την καρέκλα.

Οδός Δραχμής

‘Οχι. Τις περισσότερες φορές, όταν γίνεται λόγος για ενότητα η σκέψη δεν επικεντρώνεται σε εγχειρήματα ανοικτά και ενδιαφέροντα, αλλά σε κινήσεις κορυφής με στόχο εκλογικά σενάρια και σχήματα. Από ό,τι φαίνεται έχει ανοίξει –χωρίς επιτυχία- ένας κύκλος επαφών και συζητήσεων γύρω από αυτά τα θέματα. Δημόσιες παρεμβάσεις, όπως του Κ. Λαπαβίτσα και του Α. Αλαβάνου το πιστοποιούν, ενώ η Ζ. Κωνσταντοπούλου κινείται σε τροχιά «γκρεμίσματος του καθεστώτος» με κινήσεις όπως το πρόσφατο τριήμερο συζητήσεων με κεντρικό ομιλητή τον Μελανσόν, και εμφανίζεται αδιάλλακτη απέναντι σε άλλες κινήσεις. Ο Π. Λαφαζάνης και το Αριστερό Ρεύμα κινούνται μέσω της ΛΑΕ με μέριμνα κυρίως να κατοχυρώσουν θέσεις και εκπροσωπήσεις σε κοινοβούλιο και ευρωβουλή.

Δύσκολο να χωρέσουν όλοι σε ένα εγχείρημα και μάλιστα χωρίς κάποια αυτοκριτική τοποθέτηση, χωρίς εξαγωγή συμπερασμάτων, αλλά και χωρίς μια βαθύτερη συμφωνία. Γι αυτό, πριν καν αρχίσει μια συζήτηση ξεκινούν οι «μπηχτές» και οι αλληλοκαταγγελίες (ενδεικτικό ένα πρόσφατο κείμενο του Σχεδίου Β για το κλίμα που διαμορφώνεται). Σε άλλους χώρους, όπως το ΕΠΑΜ, με το οποίο υπήρχε πριν λίγους μήνες φλερτ με τμήμα της ΛΑΕ, διαδραματίζονται σκηνές ροκ και αποχωρήσεις με σκληρές καταγγελίες και ύβρεις.

Πιστεύει κανείς πως εν έτει 2017 μια πρόταση για ενότητα χώρων όπως ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή και ΚΚΕ, μπορεί να ανοίξει έναν δρόμο; Τα μικροσενάρια δύσκολα περπατούν και δεν αφορούν μια γνήσια ενότητα που θα στήριζε ένα ανιδιοτελές και ενδιαφέρον εγχείρημα (το οποίο θα έπρεπε να παρέχει συγκεκριμένες εγγυήσεις ότι δεν θα «καπελωθεί» από προσωπικότητες και μηχανισμούς). Η αιτία βρίσκεται στην αδυναμία ανάλυσης του πραγματικού, στις παθογένειες της αριστεράς και στις υπέρμετρες προσωπικές φιλοδοξίες που θεωρούνται μάλιστα φυσιολογικές. Οι ανταγωνισμοί σε αυτούς τους χώρους εξακολουθούν να γίνονται στη βάση του ποιος είναι πιο αντικαπιταλιστής στις διακηρύξεις ή περισσότερο επαναστάτης στα συνθήματα για την Ε.Ε. και την ευρωζώνη, ενώ συνήθως κατακεραυνώνεται όποιος θέσει ορισμένα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα. Ένας «πρωτογονισμός» που θα έπρεπε να ξεπεραστεί.

Ν.Τ