Αλκιβιάδης Κωνσταντίνος Κεφαλάς
Ο πλούσιος έχει δικό του καλύβι και ο φτωχός μισιακό παλάτι
Η απόσταση των δύο χιλιάδων οχτακοσίων ογδόντα οχτώ χιλιόμετρων μεταξύ Αθηνών και Λονδίνου είναι περίπου ίση με την απόσταση μεταξύ των νήσων Οθωνών στα βορειοδυτικά της χώρας και του ανατολικού άκρου της χερσονήσου της Καρπασίας στην Κύπρο και πίσω, με ενδιάμεσα σημεία την Αθήνα και την Ρόδο.
‘Eνα αεροπλάνο, κατευθυνόμενο από την Ευρώπη προς το Ισραήλ θα χρειασθεί τρεισήμισι ώρες για να διανύσει αυτή την απόσταση, ενώ θα ίπταται αποκλειστικά εντός του Ελληνικού και του Κυπριακού εναέριου χώρου.
Oποιοσδήποτε λογικός αναλυτής εύκολα μπορεί να αντιληφθεί ότι σε περίπτωση πολιτικής, στρατιωτικής, οικονομικής, διοικητικής και κρατικής ενοποίησης του γεωγραφικού χώρου μεταξύ των Οθωνών μέχρι της Κύπρου, η περιοχή θα αποτελέσει ένα ισχυρότατο συμπαγές γεωστρατηγικό Ελληνικό τείχος του που αν μη τι άλλο, θα προστατεύει τον Δυτικό Πολιτισμό από την πληθυσμιακή πλημμυρίδα των ασιατών μουσουλμάνων. Εξαίρεση στην κοινή λογική αποτελούν οι αντίστοιχοι «οξυδερκείς» ελληνόφωνοι «αναλυτές» και πολιτικοί, ανεξαρτήτως κομματικών ταυτοτήτων, που αδυνατούν να αντιληφθούν την σημασία του ενιαίου Ελληνικού γεωστρατηγικού χώρου για την σωτηρία και το μέλλον της χώρας. Επί παραδείγματι, οι έχοντες αίσθημα κατωτερότητας έναντι των ευρωπαίων, πρωθυπουργοί της χώρας, δεν παραλείπουν να παρουσιάζουν ένα οξύμωρο και παράλογο σχήμα λόγου όταν αναφέρονται στην «μικρή Ελλάδα», η οποία όμως εκτείνεται στο «αμελητέο» γεωγραφικό μήκος των 2888 χιλιόμετρων από την μία άκρη της χώρας μέχρι την άλλη σε μία κλειστή διαδρομή (!), που όμως, όπως τονίζουν, «σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα χωρίς να διεκδικεί ή να παραχωρεί τίποτα σε κανέναν».
Ταυτόχρονα όμως οι ελληνόφωνοι πολιτικοί πράττουν ότι είναι δυνατόν για να διαμελίσουν, κατακερματίσουν, συρρικνώσουν εξαϋλώσουν τον ενιαίο γεωστρατηγικό Ελληνικό χώρο, με το να προπαγανδίζουν με φανατισμό τα διάφορα σχεδία «Ανάν» και τις παραφυάδες τους, ως τα πλέον κατάλληλα πλαίσια για την «λύση» του Κυπριακού, να δηλώνουν ότι δεν γνωρίζουν ότι η θάλασσα έχει σύνορα, ή να ισχυρίζονται ότι η «Κύπρος βρίσκεται μακριά».
Πως θα μπορούσε άραγε κάποιος καλοπροαίρετος συμπολίτης μας να ερμηνεύσει την αγωνία που διακατέχει το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα για τις «λύσεις του Κυπριακού» με το σχήμα των «ομοσπονδιών», «συνομοσπονδιών» ή των «λοιπών προοδευτικών και δημοκρατικών σχημάτων», μέσα από το οποίο η τουρκική μειονότητα θα συνδιοικεί και θα συναποφασίζει μαζί με την Ελληνική πλειοψηφία. Ο καθένας από εμάς, που έχει την στοιχειώδη νοητική λειτουργία, αντιλαμβάνεται ότι ένα τέτοιο σχήμα διοίκησης θα κατέστρεφε αφενός την δομή και την συνέχεια του ενιαίου Ελληνικού στρατηγικού χώρου, άνευ του οποίου δεν μπορεί να υπάρξει ο Ελληνισμός στο μέλλον και αφετέρου θα τοποθετούσε τους Τούρκους στην διοίκηση της νήσου, θα εξοστράκιζε την Ελληνική παρουσία από την νήσο, ενώ θα επιτάχυνε τον εκτουρκισμό της.
Οι Έλληνες της Κύπρου δεν πρόκειται να υποστούν μόνο την «όσμωση» με τις πεντακόσιες χιλιάδες των εποίκων και των τουρκοκυπρίων σε ένα τέτοιο πλαίσιο λύσεως, που διακαώς επιθυμεί το ελληνόφωνο πολιτικό σύστημα και τα ξένα κέντρα εξουσίας, αλλά ταυτόχρονα θα «οσμωθεί» και με τα ογδόντα εκατομμύρια των Τούρκων της ενδοχώρας, μέχρι να εκδιωχτούν ή να αφομοιωθούν σταδιακά όλοι.
Οι Τούρκοι της Κύπρου θεωρούν ότι ο βόρειος γεωγραφικός χώρος της νήσου είναι μια φυσική προέκταση της Τουρκίας, σε αντίθεση με τον εσμό των «Κυπρίων Βαψομαλιάδων Ζιγκολό», κατά Φαήλο Κρανιδιώτη, που πράττουν ότι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να αφελληνίσουν το νότιο τμήμα της νήσου, να σβήνουν τις τρεις χιλιάδες χρόνια Ελληνικής παρουσίας στο νησί με το να προπαγανδίζουν την «Κυπριακή εθνική συνείδηση», που αν μη τι άλλο, επαίρεται για ένα κράτος που έχει για σημαία του ένα «αυγό μελάτο».
Θα πρέπει να είναι κανείς ανόητος ή να εξυπηρετεί ξένα συμφέροντα για να μην αντιλαμβάνεται ότι η μοναδική συμφέρουσα λύση για τον Ελληνισμό είναι η διχοτόμηση της νήσου. Η Ελλάδα το 1974, νικήθηκε από την Τουρκία επειδή δεν τόλμησε να αναμετρηθεί μαζί της. Συνεπώς η προγενεστέρα πολιτική κατάσταση με την Ελληνική πλειοψηφία στην εξουσία είναι αδύνατον να επαναληφθεί σε ένα ομόσπονδο κρατίδιο.
Η στρατηγική θέση των Τούρκων είναι να καταστήσει πολιτικά ισοδύναμη την τουρκική μειοψηφία με την ελληνική πλειοψηφία. Μετά, η τουρκική πλευρά θα απορροφήσει ή θα εκδιώξει τον Ελληνικό πληθυσμό της Κύπρου εφαρμόζοντας τις επιτυχείς πρακτικές του παρελθόντος. Η οποιαδήποτε αλλαγή της παρούσης παγιωμένης κατάστασης στην νήσο θα επιδεινώσει την θέση του Ελληνισμού στο μέλλον και ταυτόχρονα θα σηματοδοτήσει το τέλος της προσπάθειας ενοποίησης του, που άρχισε το 1821, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί ακόμα, ενώ θα οριοθετήσει την αρχή της αποσύνθεσης του.
Συμπερασματικά, τα στρατηγικά σχέδια του Ελληνισμού μακροπρόθεσμα εξυπηρετούνται με την ύπαρξη δύο κρατών στο νησί, ενός Ελληνικού και ενός Τουρκικού. Ο Ελληνισμός θα ελέγχει αποκλειστικά το νότιο τμήμα του νησιού, ενώ θα εξασφαλίζει την συνοχή του γεωπολιτικού του χώρου, που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωση του. Αυτή την συνοχή απεύχονται οι ξένοι, οι Τούρκοι και οι ελληνίζοντες πολιτικοί. Μετά θα έλθει και η σειρά της Ελλάδας…
