Η ένταξή μας στην Ευρωπαίκή Ένωση και ειδικότερα στην ευρωζώνη, έχει σηματοδοτήσει την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και αυτό είναι κάτι που το βιώνουμε στην καθημερινή μας πραγματικότητα. Σήμερα βιώνουμε τη χειρότερη περίοδο της οικονομικής μας ιστορίας και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, η διαχείριση της νομισματικής πολιτικής και η έκδοση του χρήματος ελέγχεται από ξένους και ειδικότερα από το Βερολίνο.

Ο έλεγχος της έκδοσης του χρήματος αποτελεί το βάθρο της οικονομικής ανεξαρτησίας και της ευημερίας μιας χώρας και αυτό αποτελεί έναν γενικό ιστορικό κανόνα. Γιατί όμως το ευρώ είναι ένα κακό νόμισμα για την Ελλάδα;  Στις γραμμές που ακολουθούν επιχειρούμε να δώσουμε μια απτή και κατανοητή απάντηση στο όντως δύσκολο αυτό ερώτημα.

Καμιά χώρα στον κόσμο δεν μπορεί να επιβιώσει όταν είναι υποχρεωμέη να καταβάλλει ετησίως πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ σε ξένους τοκογλύφους δανειστές. Και πολύ περισσότερο όταν έχει υποθηκευτεί όλος ο δημόσιος  πλούτος της για 99 χρόνια σε ένα Υπερταμείο, το ΤΑΙΠΕΔ, που ελέγχεται από τους ξένους εισβολείς, οι οποίοι εκποιούν μισοτιμής την περιουσία αυτή και προγραμματίζουν να εισπράττουν 15%-20% του ΑΕΠ της χώρας κάθε χρόνο ( 27-36 δις ευρώ),σύμφωνα με τις αποφάσεις Eurogroup.

Μόνο ελάχιστες έως ασήμαντες ή λεκτικού τύπου παραχωρήσεις προτίθεται να κάνει το Βερολίνο. Και συμπληρωματικά, να χαρίσει λίγο χρόνο στην ελληνική κυβέρνηση για να κερδίσει τις εντυπώσεις ότι δείχνει πρόθυμο να διαπραγματευτεί, όχι για την ουσία αλλά για το τυπικό του θέματος.

Η πολιτική της αυστηρής λιτότητας σε συνδυασμό με το υπερτιμημένο ευρώ, μέσα σε μια ασύδοτη αγορά όπου δρουν ανεξέλεγκτα οι γύπες του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, είναι μοιραίο να συμπιέσει έως και να εξοντώσει μια χώρα της περιφέρειας όπως η Ελλάδα. Η υφεσιακή περιδίνηση στην οποία έχει περιπέσει η χώρα μας μέσα από τις πολιτικές της ακραίας περιοριστικής οικονομικής πολιτικής  που έχει επιβάλλει το Βερολίνο, δεν επιτρέπει αχτίδες αισιοδοξίας για έξοδο από την κρίση.

Η επιβολή συνταγών  σκληρής λιτότητας ιδιαίτερα σε περιόδους ύφεσης, οδηγεί σε μεγαλύτερη διεύρυνση της πτωτικής πορείας της οικονομίας. Η φτώχεια φέρνει περισσότερη φτώχεια  Η βίαιη συρρίκνωση των εισοδημάτων οδηγεί στην κάθετη πτώση της εσωτερικής ζήτησης και κατ’ επέκταση στον περιορισμό της παραγωγής, στην κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας, στη συμπίεση της φορολογητέας και ασφαλιστικής ύλης, σε μεγάλη μείωση των κρατικών εσόδων και του εθνικού εισοδήματος.

Τα χρέη, ως απόλυτο μέγεθος αλλά και ως ποσοστό του εθνικού εισοδήματος, μεγεθύνονται. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι, ύστερα από το τελευταίο «κούρεμα» to PSI του 2012, το χρέος, το οποίο σε μεγάλο ποσοστό πριμοδοτήθηκε από εγχώριους πόρους, διευρύνθηκε ακόμα περισσότερο.

Το αδιέξοδο της σημερινής πορείας έχουν επισημάνει όχι μόνο έγκυροι διεθνείς αναλυτές όπως ο Paul Krugman, ο Hans Werner Zinn, Jayatti Ghosh, Jojeph Stiglitz, Noam Chomski, Kenneth Rogoff, Marcello de Cecco, Klaous Kastner, Max Kaizer, Zack Sapir, Hemout Slesinger, Roger Bootle, Nuerel Rubini, κλπ., αλλά και διεθνείς οίκοι με εκθέσεις τους, όπως η Ιαπωνική Nomura, και πολλοί άλλοι, μεταξύ των οποίων και το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δεν είναι τυχαίο ότι, κορυφαίος δημοσιογράφος του ελληνικού κατεστημένου, παραδέχτηκε δημόσια ότι, «όλοι ξέραμε ότι η πολιτική του Μνημονίου δε βγαίνει, αλλά μας έλεγαν μην το πείτε τώρα δεν είναι σωστό».

Το υπερτιμηνμένο ευρώ δεν ταιριάζει στην Ελληνική οικονομία

Αλλά ακόμα και αν  γίνει η απίθανη υπόθεση εργασίας ότι, κάποια στιγμή οι Γερμανοί υπερκυρίαρχοι αποφασίσουν να μας χαρίσουν το μεγαλύτερο μέρος των χρεών μας και πάλι μετά από 10-15-20 το πολύ χρόνια, η χώρα μας, όπως και άλλες περιφερειακές οικονομίες, θα περιπέσουν σε κατάσταση οικονομικής αδυναμίας. Και αυτό γιατί το ευρώ είναι ένα σκληρό νόμισμα που δεν ταιριάζει με τη διάρθρωση της ελληνικής οικονομίας.

Η Ελλάδα, βρίσκεται σε  διαφορετική νομισματική ζώνη απ΄αυτήν της Γερμανίας και των άλλων βορειοκεντρικών χωρών, σύμφωνα και με τη θεωρία του Νομπελίστα Robet Mandel. Οι χώρες αυτές ευνοούνται από την υψηλή ισοτιμία του ευρώ γιατί παράγουν ολιγοπωλειακά προϊόντων έντασης κεφαλαίου και υψηλής τεχνολογίας,με μικρή προστιθέμενη αξία του συντελεστή εργασία. Μια τέτοια παραγωγική διάρθρωση, επιτρέπει υψηλά περιθώρια κέρδους, χωρίς υπερβολική συμπίεση της αμοιβής εργασίας.

Και για να το απλουστεύσουμε. Ο βασικότερος πυλώνας της ελληνικής οικονομίας είναι ο τουρισμός. Οι ανταγωνίστριες μας χώρες, η Τουρκία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Αίγυπτος, η Τυνησία, κλπ., πουλάνε το τουριστικό τους προϊόν πολύ πιο φτηνά, αφού λόγω του υποτιμημένου τους νομίσματος σε σχέση με το σκληρό ευρώ, το ίδιο δωμάτιο εκεί κοστίζει πολύ λιγότερο απ’ ότι εδώ. Ακόμα και αν οι Έλληνες ξενοδόχοι συμπιέσουν στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο το ημερομίσθιο, λχ. στα 20 ευρώ, και πάλι στις ανταγωνίστριες χώρες το ημερομίσθιο θα είναι φτηνότερο λχ. 15 ή και 10 ευρώ.

Ο εργαζόμενος στις χώρες αυτές, μπορεί να αμείβεται με μικρότερο ημερομίσθιο που έχει όμως ίδια περίπου ανταλλακτική αξία με το ημερομίσθιο στην Ελλάδα, γιατί εκεί  το κόστος ζωής εκεί είναι χαμηλότερο. Το ίδιο ισχύει και στο γεωργικό τομέα -ένα άλλο ισχυρό τομέα της ελληνικής οικονομίας-όπου το κόστος εργασίας αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος του συνολικού κόστους παραγωγής, είναι δηλ. προϊόν έντασης εργασίας. Επί πλέον, χώρες όπως η Τουρκία και πολλές άλλες, προστατεύουν επιλεκτικά μεγάλο μέρος της βιομηχανικής και αγροτικής τους παραγωγής με υψηλούς δασμούς, επιδοτήσεις εξαγωγών και χαμηλή φορολογία, κάτι που δεν ισχύει για την Ελλάδα, η οποία ακολουθεί τους κανόνες της ΕΕ, που κατά κανόνα λειτουργούν υπέρ των βόρειων χωρών.

Η κύρια παραγωγή των  βορειοκεντρικών ευρωπαϊκών χωρών και ειδικότερα της Γερμανίας που είναι ο μεγάλος κερδισμένος της ευρωζώνης, προσανατολίζεται σε τεχνολογικά βιομηχανικά προϊόντα, όπου το κόστος εργασίας αποτελεί μικρό μέρος του συνολικού κόστους παραγωγής. Κατά συνέπεια, έχει μικρότερη σημασία αν το ημερομίσθιο  ενός εργαζόμνενου είναι υψηλότερο απ’ ότι στην Ελλάδα. Οι αξονικοί τομογράφοι που παράγει λχ. η γερμανική Seamens, ανταγωνίζονται προϊόντα υψηλής τεχνολογίας κυρίως των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας, με επίσης σκληρά νομίσματα και με τεράστια περιθώρια κέρδους, αφού η συμμετοχή του σχετικά ανελαστικού κόστους εργασίας είναι μικρή στο συνολικό κόστος παραγωγής.

Η Κίνα, η οποία έχει αναπτυχθεί βιομηχανικά, παράγει προίόντα κυρίως με πατέντες δυτικών χωρών πολύ φτηνά, λόγω του υποτιμημένου της νομίσματος του Γουάν. Παρ’ όλες τις εκκλήσεις και απειλές από τους δυτικούς για το θέμα αυτό, ο Ασιατικός κολοσσός, διατηρώντας το νόμισμά του υποτιμημένο, έχει σωρεύσει συναλλαγματικά αποθέματα  άνω των 4 τρισ. δολαρίων σαρώνοντας τις διεθνείς αγορές και καταστρέφοντας τη δική μας μεσαίου δυναμικού βιομηχανική παραγωγή, λόγω της χαλαρής δασμολογικής πολιτικής που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Για το λόγο αυτό ο πολέμιος της παγκοσμιοποίησης Ντόναλντ Τράμπ, προωθεί την επιβολή βαρύτατων δασμών στην κίνα αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικότερα στη Γερμανία.

Στο θέμα αυτό, η ΕΕ κάνει διακρίσεις που ευνοούν το βορρά. Για προϊόντα νέας τεχνολογίας όπως λχ. τα πάνελ ηλιακής ενέργειας, επιβάλλει περιοριστικά εμπόδια άμεσα ή έμμεσα. Ενώ δεν κάνει το ίδιο για τον τουρισμό ή αγροτικά προϊόντα που ενδιαφέρουν τη χώρα μας.

Έτσι εξηγούνται ακόμα και παράλογες καταστάσεις, όπως οι εισαγωγές σκόρδων από την Κίνα! Φυσικά, η Κίνα είναι μια ανεξάρτητη υπερδύναμη που διαθέτει το δικό της νόμισμα και την πολιτική ισχύ να επιβάλλει τις ισοτιμίες που επιθυμεί. Η Ελλάδα δεν διαθέτει δική της νομισματική πολιτική και συναλλάσσεται με την Κίνα με ένα υπερτιμημένο νόμισμα για αυτό και το εμπορικό μας έλλειμμα με την χώρα αυτή είναι χαοτικό.

Το νόμισμα, οι διεθνείς του ισοτιμίες, τα επιτόκια που καθορίζονται, το μέγεθος της κυκλοφορίας του, η δημοσιονομική και νομισματική πολιτική, οι διεθνείς εμπορικές ρυθμίσεις σύμφωνα και με τις αναλύσεις του Πωλ Κρούγμαν για το διεθνές εμπόριο, όπως και άλλων κορυφαίων οικονομολόγων, έχουν κυρίαρχη σημασία στη λειτουργία της διεθνούς και της εθνικής οικονομίας.

Το νόμισμα αποτελεί κεντρικό μοχλό και συνιστώσα της οικονομίας. «Είναι η οικονομία ηλίθιοι» έχει πει ο Άλαν Γκρίσπαν ο πρώην Πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ. Ο οποίος πολύ πρόσφατα, δήλωσε ότι η ευρωζώνη δεν μπορεί να σταθεί χωρίς να υπάρξει μια οικονομική, δημοσιονομική και πολιτική ένωση. Και ότι η Ελλάδα πρέπει να φύγει άμεσα από το ευρώ για το καλό το δικό της και της ευρωζώνης.

Είναι αστείο και να συζητάμε ακόμα ότι, το νόμισμα δεν παίζει κυρίαρχο ή έστω μερικής σημασίας ρόλο. Και είναι απορίας άξιο πως ορισμένοι οικονομολόγοι ή οικονομολογούντες, υποστηρίζουν αυτή την παράλογη άποψη. Εδώ, αξίζει να θυμηθούμε το δόγμα Ρότσιλντ : «δώσε σε εμένα το δικαίωμα να εκδίδω χρήμα και άσε τους άλλους να φτιάχνουν νόμους». Ή αυτό του Λένιν, « αν θέλεις να καταστρέψεις μια χώρα, μνα καταστρέψεις το νόμισμά της».